آیا تشبیه بعضى انسانها به حیوان در قرآن، جسارت و ناسزاگویى نیست؟ با نگاهى به منافع حیوانات و عملکرد بعضى انسانها، تشبیه «اولئک کالانعام بل هم اضلّ» (5) را حقّ و منطقى مىیابیم؛ گرانترین لباس انسان، ابریشم، از حیوانات است. مهمترین غذاى انسان، شیر و عسل و گوشت و ماست، از حیوانات است. حیوانات وسیله بارکشى و شخم زدن و منبع درآمد و اشتغال هستند. تمام کارخانههاى پشم ریسى، چرم سازى، لبنیاتى و مرغدارى ودامدارىها کارشان به حیوانات وابسته است. حیوانات بعضى معلّم بشرند. کلاغ، دفن مرده را به فرزند آدم و نسل او آموخت. بعضى گزارشگر انبیا مىشوند؛ هدهد گزارش انحراف مردم سبأ را نزد حضرت سلیمان آورد. بعضى محافظ انبیا مىشوند؛ تار عنکبوت پیامبر اسلام را در غار حفظ کرد. حیوانات قابل تربیت و آموزش هستند و لذا شکار سگى که آموزش دیده حلال است. حتى حیوانات آزار دهنده مثل مار، تنها کسانى را مىگزند که به آنها نزدیک شده باشند. با توجّه به مطالب فوق، آیا انسانهایى که از دور مردم آزارى مىکنند و مناطق دور دست را بمباران و موشکباران مىکنند، از مار بدتر نیستند؟ افرادى که شبانه روز براى مردم حیله و خدعه مىکنند و به خاطر رسیدن به هوسهاى بى انتهاى خود نسل انسان را به تباهى مىکشند، از حیوانات بدتر نیستند؟ آدمهایى که یک تنه صدها پرونده جرم و جنایت دارند، از درّندهترین حیوانات پستتر نیستند؟
