علت ناراحتی اش را پرسید.پاسخ داد:

  در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم.سلام کردم.

  جواب نداد و با بی اعتنایی و خود خواهی گذشت و رفت

  و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.

  سقراط گفت:  چرا رنجیدی؟ مرد با تعجب گفت:

   خوب معلوم است که چنین رفتاری ناراحت کننده است.

  سقراط پرسید: اگر درراه کسی را می دیدی که به زمین افتاده

   و از درد و بیماری به خود می پیچد

   ایا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟

   مرد گفت: مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم .

  آدم از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.سقراط پرسید:

  به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟

  مرد جواب داد: احساس دلسوزی و شفقت

   و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.

  سقراط گفت: همه این کارها را به خاطر آن می کردی

  که او را بیمار می دانستی 

   آیا انسان تنها جسمش بیمارمی شود؟

  و آیا کسی که رفتارش نا درست است روانش بیمار نیست؟

  اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟

  بیماری فکری و روان  نامش غفلت است

   و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است دل سوزاند و کمک کرد

  و به او طبیب روح و داروی جان رساند.

  پس از دست هیچ  کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر

   و آرامش خود را هرگز از دست مده

   و بدان که هروقت کسی بدی می کند

  در آن لحظه بیماراست.