شاه شاهان

نوشته‏اند: روزى اسکندر مقدونى، نزد دیوجانس آمد تا با او گفت و گو کند.
دیوجانس که مردى خلوت گزیده و عارف مسلک بود، اسکندر را آن چنان که او توقع
داشت، احترام نکرد و وقعى ننهاد . اسکندر از این برخورد و مواجهه دیوجانس،
برآشفت و گفت:
- این چه رفتارى است که تو با ما دارى؟ آیا گمان کرده‏اى که از ما بى‏نیازى؟
- آرى، بى‏نیازم .
- تو را بى‏نیاز نمى‏بینم .بر خاک نشسته‏اى و سقف خانه‏ات، آسمان است . از من چیزى بخواه تا تو را بدهم .
- اى شاه!من دو بنده حلقه به گوش دارم که آن دو، تو را امیرند . تو بنده بندگان منى .
- آن بندگان تو که بر من امیرند، چه کسانى‏اند؟
- خشم و شهوت . من آن دو را رام خود کرده‏ام؛ حال آن که آن دو بر تو
امیرند و تو را به هر سو که بخواهند مى‏کشند. برو آن جا که تو را فرمان
مى‏برند؛ نه این جا که فرمانبرى زبون و خوارى.
وقت خشم و وقت شهوت مرد کو؟ - - طالب مردى چنینم کو به کو?