اگر مرا یافتید ...
بالاخره، سقراط به مرگ، محکوم شد . اکنون او باید خود را براى مرگ آماده
کند. کسانى گرد او جمع شدند و از او خواستند که از عقاید خود دست بردارد تا
حکم دادگاه درباره او اجرا نشود.
سقراط، گفت: هرگز به حقیقت، پشت
نمى‏کنم . من آنچه را که فهمیده‏ام، گفته‏ام و از آن، دست بر نخواهم داشت .

گفتند: فقط براى نجات خود، سخنى باب میل آنان بگو . پس از آن که آزاد
شدى، باز به عقاید و باورهاى خود بازگرد . سقراط گفت: هرگز چنین نخواهم
کرد . من مرگ را پذیرایم، ولى دروغ را تن نمى‏دهم.
شاگردانش، گریه
مى‏کردند و ضجه مى‏زدند . یکى از آن میان گفت:اى استاد!اکنون که دل به مرگ
داده‏اى و خود را براى سفر آخرت آماده مى‏کنى، ما را بگوى که پس از مرگت،
تو را در کجا و چگونه، به خاک بسپاریم . سقراط تبسم کرد و گفت: ((پس از مرگ، اگر مرا یافتید، هر کار که
خواستید، بکنید.))
شاگردان
دانستند که استاد، در آخرین لحظات عمر خویش نیز، به آنان درس معرفت مى‏دهد و
دریافتند که پس از مرگ انسان، آنچه باقى مى‏ماند، خود او نیست؛ بلکه
مقدارى گوشت و استخوان است که اگر به سرعت، آن را در جایى دفن نکنند، فاسد
خواهد شد.
سقراط به آنان آموخت که آدمى، پس از مرگ، به جایى مى‏رود که
زندگان، او را نمى‏یابند و آنچه از او میان مردم، باقى مى‏ماند، جسمى است
که دیگر، ارتباطى و نسبتى با انسان ندارد. از این رو به شاگردانش گفت: اگر
مرا یافتید، هر کار که خواستید، بکنید . یعنى شما مرا نخواهید یافت تا در
این اندیشه باشید که کجا و چگونه دفن کنید.