| دلبرا دست امید من و دامان شما |
| سرِ ما و قدم سرو خرامان شما |
| خاک راه تو مژگان من ار بگذارد |
| ناوک غمزده یا خنجر مژگان شما |
| شمع آه من و رخساره چون لاله تو |
| چشم گریان من و غنچه خندان شما |
| لب لعل نمکین تو مکیدن حظیست |
| که نه طالع شوَدَم یار نه احساس شما |
| رویم از نرگس بیمار تو چون لیمو زرد |
| به نگردد مگر از سیب زنخدان شما |
| نه در این دائره سرگشته مهم چون پرگار |
| چرخ سرگشته چو گویی ست بچوکان شما |
| درد عشق تو نگارا نپذیرد درمان |
| تا شوم از سر اخلاص بقربان شما |
| خضر را چشمه حیوان رود از یاد اگر |
| ز سرش رشحه‌اى از چشمه حیوان شما |
| عرش بلقیس نه شایسته فرش ره تست |
| آصف اندر صف اطفال دبستان شما |
| نبود ملک سلیمان همه با آن عظمت |
| مورى اندر نظر همت سلمان شما |
| جلوه دیدِ کلیم الله از آن دید جمال |
| نغمه‌اى بود انا الله ز بیابان شما |
| طائر سدره نشین را نرسد مرغ خیال |
| بحریم حرم شامخ الارکان شما |
| قاب قوسین که آخر قدم معرفت است |
| اولین مرحله رفرف جولان شما |
| فیض روح القدس از مجلس انس تو و بس |
| نفحه صور صفیریست ز دربان شما |
| گر چه خود قاسم الا رزاق بُود میکاییل |
| نیست در رتبه مگر ریزه خور خوان شما |
| لوح نفس از قلم عقل نمی‌گردد نقش |
| تا نباشد نفَس منشى دیوان شما |
| هر چه در دفتر مُلکست و کتاب ملکوت |
| قلم صُنع رقم کرده بعنوان شما |
| شده تا شام ابد دامن آفاق چو روز |
| زده تا صبح ازل سر ز گریبان شما |
| چیست تورات ز فرقان شما؟ رمزى و بس |
| یک اشارت بود انجیل ز قرآن شما |
| هست هر سوره بتحقیق ز قرآن حکیم |
| آیه محکمه‌اى در صفت شأن شما |
| آستان تو بود مرکز سلطان هما |
| قاف عنقاء قدم شرفه ایوان شما |
| مهر با شاهد بزم تو برابر نشود |
| مه فروزان بود از شمع شبستان شما |
| خسروا گر به مدیح تو سخن شیرین است |
| لیکن افسوس نه زیبنده و شایان شما |
| ای‌که در مکمن غیبى و حجاب ازلى |
| آه از حسرت روى مه تابان شما |
| بکن اى شاهد ما جلوه‌اى از بزم وصال |
| چند چو ن شمع بسوزیم ز هجران شما |
| مسند مصرِ حقیقت ز تو تا چند تهى |
| ای دو صد یوسف صدیق به قربان شما |
| رخش همت بکن ای شاه جوانبخت تو زین |
| تا شود زال فلک چاکر میدان شما |
| زَهره‌ی شیرِ فلک آب شود گر شنود |
| شیهه زهره جبین توسن غُران شما |
| مفتقر را نه عجب گر بنمائى تحسین |
| منم امروز در این مرحله حسان شما |
(از دیوان شعر آیت الله محمد حسین غروى اصفهانى (کمپانى
