بنده است یا آزاد ؟

صدای ساز و آواز بلند بود . هرکس که از نزدیک آن خانه می‏گذشت ،
می‏توانست حدس بزند که در درون خانه چه خبرهاست ؟ بساط عشرت و میگساری‏
پهن بود و جام می‏بود که پیاپی نوشیده می‏شد . کنیزک خدمتکار درون خانه را
جاروب زده و خاکروبه‏ها را در دست گرفته از خانه بیرون آمده بود ، تا
آنها را در کناری بریزد . در همین لحظه مردی که آثار عبادت زیاد از
چهره‏اش نمایان بود ، و پیشانیش از سجده‏های طولانی حکایت می‏کرد ، از
آنجا می‏گذشت ، از آن کنیزک پرسید :
" صاحب این خانه بنده است یا آزاد ؟ "
- " آزاد " .

- " معلوم است که آزاد است ، اگر بنده می‏بود پروای صاحب و مالک و
خداوندگار خویش را می‏داشت و این بساط را پهن نمی‏کرد " .
رد و بدل شدن این سخنان ، بین کنیزک و آن مرد ، موجب شد که کنیزک‏
مکث زیادتری در بیرون خانه بکند . هنگامی که به خانه برگشت ، اربابش‏
پرسید : " چرا این قدر دیر آمدی ؟ "
کنیزک ماجرا را تعریف کرد و گفت : " مردی با چنین وضع و هیئت‏
می‏گذشت ، و چنان پرسشی کرد ، و من چنین پاسخی دادم " .
شنیدن این ماجرا او را چند لحظه در اندیشه فرو برد ، مخصوصا آن جمله (
اگر بنده می‏بود از صاحب اختیار خود پروا می‏کرد ) مثل تیر بر قلبش نشست‏
. بی اختیار از جا جست و به خود مهلت کفش پوشیدن نداد . با پای برهنه‏
به دنبال گوینده سخن رفت . دوید تا خود را به صاحب سخن که جز امام هفتم‏
حضرت موسی بن جعفر ( ع ) نبود رساند . به دست آن حضرت به شرف توبه‏
نائل شد ، و دیگر به افتخار آن روز که با پای برهنه به شرف توبه نائل آمده بود ، کفش به پا نکرد . او که تا آن روز
به " بشر بن حارث بن عبدالرحمن مروزی " معروف بود ، از آن به بعد ،
لقب " الحافی " یعنی " پا برهنه " یافت ، و به بشر حافی معروف و
مشهور گشت . تا زنده بود به پیمان خویش وفادار ماند ، دیگر گردگناه‏
نگشت . تا آن روز در سلک اشراف زادگان و عیاشان بود ، از آن به بعد ،
در سلک مردان پرهیزکار و خداپرست در آمد.