فوتبال امروزه علاوه بر خاصیت سرگرمی‌ای که در گذشته داشته است، به عنوان یکی از ورزش‌های پردرآمد و سرمایه ساز مطرح شده است.
در گذشته افراد به فوتبال فقط به عنوان یک سرگرمی نگاه می‌کردند. اما فوتبال امروزه در تمام ابعاد زندگی اجتماعی افراد وارد شده است. به طوری که در کشور خودمان هرگاه افراد برای اولین بار به هم می‌رسند یکی از اولین سوالاتی که از یکدیگر می‌پرسند این است که قرمز هستی یا آبی؟ فوتبال ایران برای سالها تنها همین دو قطب برتر را داشت. تمام رسانه‌ها تنها به حاشیه‌های این دو تیم می‌پرداختند و اخبار این دو باشگاه در صدر اخبار ورزشی ایران قرار داشت. باشگاه استقلال در سال 1324 با نام دوچرخه‌سواران بنیانگذاری شد و پس از ثبت باشگاه به نام پرویز خسروانی، نام آن با تصویب هیئت مدیره در تاریخ 1 اسفند 1328به تاج تغییر یافت و پس از وقوع انقلاب باشگاه استقلال نام نهاده‌شد. استقلال از آغازش تا امروز، آبی می‌پوشد رنگ آبی یکی از نمادهای این باشگاه به شمار می‌رود و این رو آبی‌پوشان یکی از لقب‌های باشگاه است. از سوی دیگر باشگاه ورزشی پرسپولیس در دی سال 1342 به دست علی عبده بنیانگذاری شد. این باشگاه در اصل در بولینگ و چند ورزش دیگر فعال بود و یک تیم فوتبال در دسته دوم تهران داشت. مالک این باشگاه «شرکت سی.آر.سی» بود که به جز عبده، دو نفر دیگر از سهامداران آن بودند. در آن سو، و در تاریخ 18 تیر 1346باشگاه شاهین که در دهه 40 بازیکنان زیادی در تیم ملی ایران داشت و در میان مردم محبوب بود، به دستور سازمان ورزش و تفریحات رسماً منحل شد. با رایزنی‌های عبده با پرویز دهداری مربی شاهین و مسعود برومند سرپرست شاهین، بیشتر بازیکنان باشگاه شاهین به پرسپولیس پیوستند و باعث شهرت و محبوبیت آن شدند. اولین بار فوتبال توسط انگلیسی های مقیم ایران در تهران و بنادر کشور به راه انداخته شد. وزیر مختار انگلیس در ایران به منظور ایجاد حس رقابت در بازیکنان و جنبه رسمی دادن به بازی ها یک جام برای فوتبال تهیه کرد و اولین دوره رسمی رقابت های فوتبال در همان سال انجام شد که البته در بازیهای تیم های انگلیسی هیچ بازیکن ایرانی شرکت نداشت. طرح ایجاد دو تیم قرمز و آبی در فوتبال ایران در زمان گذشته از سوی انگلیسی‌ها به ساواک پیشنهاد شد که ایران هم پذیرفت. آنها گفته بودند ما هم برای رسیدن به اهداف سیاسی و در نهایت سرگرمی مردم، در هر شهری از انگلیس یک آبی و قرمز تشکیل داده‌ایم. شاید این طرح در چهل سال گذشته با هدف سرگرمی برای مردم طرح خوبی بوده و اکنون هم بد نباشد، اما در حال حاضر با بالا رفتن سطح سواد عمومی و پیشرفت زندگی، دیگر نباید صرفا همان هدف را دنبال کند. اکنون که جهان به سمت جلو حرکت می‌کند، هم زمان قواعد زندگی مردم نیز پیشرفت کرده و در کنار بحث سرگرمی باید به فکر ارتقای سطح فرهنگی اجتماعی این ورزش بود.
