چاه خون!
روزى پیغمبر (ص) با لشکریان خویش در محلى فرود آمد . آن حضرت، گروهى از همراهان خود را فرمود تا از چاهى آب برآورند .
مردى از لشکریان باز آمد و گفت: (( یا رسول الله!از چاه، آب سرخ بیرون مى‏آید!))
رسول (ص) فرمود: (( آن، آب سرخ نیست، خون است .))
گفتند: ((خون در چاه، از کجا آمده است؟ )) پیغمبر خدا (ص) فرمود: ((گویا على با این چاه، سخن گفته و اسرار خود را در آن ریخته است . ))

منبع: کتاب حکایت پارسایان - مولف : رضا بابایی

شاه شاهان

نوشته‏اند: روزى اسکندر مقدونى، نزد دیوجانس آمد تا با او گفت و گو کند.
دیوجانس که مردى خلوت گزیده و عارف مسلک بود، اسکندر را آن چنان که او توقع
داشت، احترام نکرد و وقعى ننهاد . اسکندر از این برخورد و مواجهه دیوجانس،
برآشفت و گفت:
- این چه رفتارى است که تو با ما دارى؟ آیا گمان کرده‏اى که از ما بى‏نیازى؟
- آرى، بى‏نیازم .
- تو را بى‏نیاز نمى‏بینم .بر خاک نشسته‏اى و سقف خانه‏ات، آسمان است . از من چیزى بخواه تا تو را بدهم .
- اى شاه!من دو بنده حلقه به گوش دارم که آن دو، تو را امیرند . تو بنده بندگان منى .
- آن بندگان تو که بر من امیرند، چه کسانى‏اند؟
- خشم و شهوت . من آن دو را رام خود کرده‏ام؛ حال آن که آن دو بر تو
امیرند و تو را به هر سو که بخواهند مى‏کشند. برو آن جا که تو را فرمان
مى‏برند؛ نه این جا که فرمانبرى زبون و خوارى.
وقت خشم و وقت شهوت مرد کو؟ - - طالب مردى چنینم کو به کو?

عشق بازى با نام دوست - چون میسر نیست ما را کام دوست
نشسته بود، و گوسفندانش پیش چشم او، علف‏هاى زمین را به دهان مى‏گرفتند و
مى‏جویدند . صدها گوسفند، در دسته‏هاى پراکنده، منظره کوهستان را زیباتر
کرده بود . پشت سرش، چند صخره و کوه و کتل، به صف ایستاده بودند . ابراهیم،
به چه مى‏اندیشد؟ به شماره گوسفندانش؟ یا عجایب خلقت و پرودگار هستى؟
نگاهش به خانه‏اى مى‏ماند که در هر گوشه آن، چراغى روشن است . گویى در حال
کشف رازى یا حل معمایى بود . نه گوسفندان، و نه ماه و خورشید و ستارگان،
جایى در قلب شیفته او نداشتند . آن جا . جز خدا نبود، و خدا، در آن جا، بیش
از همه جا بود.
گوسفندان مى‏رفتند و مى‏آمدند، و ابراهیم از اندیشه
پروردگار خود، بیرون نمى‏آمد . ناگهان، صدایى شنید؛ صدایى که او سالیان
دراز در آرزوى شنیدن آن از زبان قوم خود بود . اما آنان جز بت و بت پرستى،
هنرى نداشتند . آن صدا، نام معشوق ابراهیم را به گوش او مى‏رساند.
- یا قدوس!(اى خداک پاک و بى‏عیب و نقص )
ابراهیم از خود بى‏خود شد و لذت شنیدن آن نام دل‏انگیز، هوش از سر او برد .
چون به هوش آمد، مردى را دید که بر صخره بلندى ایستاده است . گفت: ((اى بنده خدا!اگر یک بار دیگر، همان نام را بر زبان آرى، دسته‏اى از گوسفندانم را به تو مى‏دهم .)) همان دم، صداى ((یا قدوس ))
دوباره در کوه و دشت پیچید . ابراهیم در لذتى دوباره و بى‏پایان، غرق شد
.شوق شنیدن نام دوست، در او چنان اثر کرد که جز شنیدن دوباره و چند باره،
اندیشه‏اى نداشت .
- دوباره بگو، تا دسته‏اى دیگر از گوسفندانم را نثار تو کنم .
- یا قدوس!
- باز هم بگو!
- یا قدوس!
...
دیگر براى ابراهیم، گوسفندى، باقى نمانده بود؛ اما جانش همچنان خواستار
شنیدن نام مبارک خداوند، بود . ناگهان، چشمش بر سگ گله افتاد و قلاده زرینى
که بر گردن او بود . دوباره به شوق آمد و از گوینده ناشناس خواست که باز
بگوید و عطایى دیگر بگیرد . مرد ناشناس یک بار دیگر، صداى ((یا قدوس ))
را روانه کوه‏ها کرد و ابراهیم بار دیگر به وجد آمد. اکنون، دیگر چیزى
براى ابراهیم نمانده است تا بدهد و نام دوست خود را باز بشنود . شوق
ابراهیم، پایان نپذیرفته بود، اما چیزى براى نثار کردن در بساط خود
نمى‏یافت . نگاهى به مرد ناشناس انداخت و آخرین دارایى را نیز به او
پیشنهاد کرد .
- اى بنده خوب خدا!یک بار دیگر آن نام دلنشین را بگوى تا جان خود را نثار تو کنم .
مرد ناشناس، تبسمى زیبا در صورت خود ظاهر کرد و نزد ابراهیم آمد . ابراهیم
در انتظار شنیدن نام دوست خود بود؛ اما آن مرد، گویى سخن دیگرى با ابراهیم
داشت .
- من جبرئیل، فرشته مقرب خداوندم . در آسمان‏ها سخن تو در
میان بود و فرشتگان از تو مى‏گفتند؛ تا این که همگى خداى خویش را ندا کردیم
و گفتیم: ((بارالها!چرا ابراهیم که بنده خاکى تو است به مقام ((خلیل الهى)) رسید و ما را این مقام نیست . خداوند، مرا فرمان داد که به نزد تو-مقام ((خلیل الهى ))
یعنى مقام دوست خدا بودن . در قرآن کریم، ابراهیم، خلیل و دوست خدا خوانده
شده است: اتخذ الله ابراهیم خلیلا؛ یعنى خداوند، ابراهیم را دوست خود گرفت
. ? بیایم و تو را
بیازمایم . اکنون معلوم گشت که چرا تو خلیل خدا هستى؛ زیرا تو در عاشقى، به
کمال رسیده‏اى .اى ابراهیم!گوسفندان، به کار ما نمى‏آیند و ما را به آن‏ها
نیازى نیست . همه آن‏ها را به تو باز مى‏گردانم.
ابراهیم گفت: شرط
جوانمردى و در مرام آزادگان نیست که چیزى را به کسى ببخشند و سپس بازگیرند .
من آن‏ها را بخشیده‏ام و باز پس نمى‏گیرم . جبرئیل گفت: پس آن‏ها را بر
روى زمین مى‏پراکنم، تا هر یک در هر کجاى صحرا و بیابان که مى‏خواهد، بچرد .
پس، تا قیامت، هر که از این گوسفندان، شکار کند و طعام سازد و بخورد،
مهمان تو است و بر سفره تو نشسته است

خدا هست...!!!<\/h2>

 نقل شده که یه روز شیخ جعفر شوشتری(ره) در ماه مبارک رمضان بالای منبر گفت:

بوی سوختن میاد،

همه مردم با این حرف شیخ سراسیمه از جا پاشدند و  دنبال سوختگی گشتند در حالی که

سوختنی در کار نبود!

بعد از مدتی شیخ گفت من شیخ جعغر امروز به شما گفتم بوی سوختن میاد ، همه شما هم باور

کردید، اما چگونه است که سخن  صد و بیست و چهار هزار پیامبر( که راستگوترین مردم عصر خود

بوده اند) را در موردعذاب و عقاب خدا باور ندارید...

***

چرا نمی خوایم باور کنیم که دیگه فرصتی نمونده؟

تا حالا شده یه بار یه سخن از یه معصوم بشنویم و توش تردید نکنیم و بدون چون و چرا قبولش کنیم؟

چرا نمی خوایم باور کنیم که خدا وجود داره؟؟!!

خدا رحمت کنه آیت الله مجتهدی را ، می فرمودند که به حضرت عباس خدا وجود داره!!

و حضرت آیت الله امجد حفظه الله تعالی می فرمایند:

"بزرگترین حرف بنده این است که خدا هست"

چه کنم با شرم؟
مردى از اهل حبشه نزد رسول خدا صلوات الله علیه و آله آمد وگفت: (( یا رسول الله!گناهان من بسیار است . آیا در توبه به روى من نیز باز است؟ ))

پیامبر (ص) فرمود: (( آرى، راه توبه بر همگان، هموار است . تو نیز از آن محروم نیستى . ))

مرد حبشى از نزد پیامبر (ص)رفت . مدتى نگذشت که بازگشت و گفت:

((یا رسول الله!آن هنگام که معصیت مى‏کردم، خداوند، مرا مى‏دید؟ ))

پیامبر (ص) فرمود: (( آرى، مى‏دید )) مرد حبشى، آهى سرد از سینه بیرون داد و گفت: (( توبه، جرم گناه را مى‏پوشاند؛ چه کنم با شرم آن؟ )) در دم
 نعره‏اى زد و جان بداد .

جعفر بن یونس، مشهور به ((شبلى ))
( 335- 247) از عارفان نامى و پر آوازه قرن سوم و چهارم هجرى است . وى در
عرفان و تصوف شاگرد جنید بغدادى، و استاد بسیارى از عارفان پس از خود بود.
در شهرى که شبلى مى‏زیست، موافقان و مخالفان بسیارى داشت . برخى او
را سخت دوست مى‏داشتند و کسانى نیز بودند که قصد اخراج او را از شهر
داشتند. در میان خیل دوستداران او، نانوایى بود که شبلى را هرگز ندیده و
فقط نامى و حکایت‏هایى از او شنیده بود. روزى شبلى از کنار دکان او
مى‏گذشت. گرسنگى، چنان، او را ناتوان کرده بود که چاره‏اى جز تقاضاى نان
ندید. از مرد نانوا خواست که به او، گرده‏اى نان، وام دهد . نانوا برآشفت
و او را ناسزا گفت. شبلى رفت.
در دکان نانوایى، مردى دیگر نشسته بود که شبلى را مى‏شناخت . رو به نانوا کرد و گفت: (( اگر شبلى را ببینى، چه خواهى کرد؟ )) نانوا گفت: (( او را بسیار اکرام خواهم کرد و هر چه خواهد، بدو خواهم داد.)) دوست نانوا به او گفت: (( آن مرد که الآن از خود راندى و لقمه‏اى نان را از او دریغ کردى، شبلى بود . ))
نانوا، سخت منفعل و شرمنده شد و چنان حسرت خورد که گویى آتشى در جانش
برافروخته‏اند . پریشان و شتابان، در پى شبلى افتاد و عاقبت او را در
بیابان یافت . بى‏درنگ، خود را به دست و پاى شبلى انداخت و از او خواست که
بازگردد تا وى طعامى براى او فراهم آورد . شبلى، پاسخى نگفت . نانوا،
اصرار کرد و افزود: (( منت بر من بگذار و شبى را در سراى من بگذران تا به شکرانه این توفیق و افتخار که نصیب من مى‏گردانى، مردم بسیارى را اطعام کنم . )) شبلى پذیرفت.
شب فرا رسید . میهمانى عظیمى برپا شد . صدها نفر از مردم بر سر سفره او
نشستند . مرد نانوا صد دینار در آن ضیافت هزینه کرد و همگان را از حضور
شبلى در خانه خود خبر داد .
بر سر سفره، اهل دلى روى به شبلى کرد و گفت: (( یا شیخ!نشان دوزخى و بهشتى چیست؟ )) شبلى گفت: ((دوزخى
آن است که یک گرده نان را در راه خدا نمى‏دهد؛ اما براى شبلى که بنده
ناتوان و بیچاره او است، صد دینار خرج مى‏کند!بهشتى، این گونه نباشد . ))
منبع:کتاب حکایت پارسایان-نویسنده: رضا بابایی

از
این که حسد بردم.

از این که تظاهر به دانستن مطلبی کردم که اصلاً نمی‌دانستم.

از این که زیبایی قلمم را به رخ دیگران کشیدم.

از این که در غذا خوردن به یاد فقیران نبودم.

از این که مالی را که به تو تعلّق داشت، از آن خود
پنداشتم.

از این که مرگ را فراموش کردم.

ای این که در راهت سستی و تنبلی کردم.

از این که برای دوستم آروزی کفر کردم که ایمانم بیشتر
نمایان شود.

از این که در سطح پایین‌ترین مردم زندگی نکردم.

از این که منتظر بودم تا دیگران به من سلام کنند.

از این که امامم را نشناختم و محبّت او را در دل نداشتم.
پس اگر اکنون بمیرم، به مرگ جاهلیّت مرده‌ام.

از این که چشمم گاه به ناپاکی آلوده شد.

از این که ایمانم به بنده‌ات بیشتر از ایمانم به تو بود.

از این که منتظر تعریف و تمجید دیگران بودم و غافل از
این که تو بهتر از دیگران می‌نویسی و با حافظه‌تری.

خدایا بابت همه آن چه گفتم و همه آن چه تو آگاه‌تری، باز
هم شرمنده‌ام.

 

ما آمده ایم تا با زندگی کردن قیمت پیدا کنیم. نه به هر قیمتی زندگی کنیم .

   ما همیشه صداهای بلند را می شنویم، پر رنگها را می بینیم، سختها را می خواهیم ...  
  غافل از اینکه خوبها آسان می آیند، بی رنگ می مانند و بی صدا می روند .

 اگر تمامی ابرهای آسمان  ببارند، گلهای قالی نخواهند شکفت و این قانون زیر پا ماندن است .

 باید گاهی وقتها سکوت کنیم. شاید خداوند هم حرفی برای گفتن داشته باشد .

دوستی همان  کهنه شرابیست که هرچه بماند مستی آن بیشتر
می شود .

مجنون را به محاکمه بردند، گفتند توبه کن. گفت : خدایا عاشقم عاشق ترم کن .

روزی سقراط حکیم مردی را دید که خیلی ناراحت و متآثر است.

 

علت ناراحتی اش را پرسید.پاسخ داد:

  در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم.سلام کردم.

  جواب نداد و با بی اعتنایی و خود خواهی گذشت و رفت

  و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.

  سقراط گفت:  چرا رنجیدی؟ مرد با تعجب گفت:

   خوب معلوم است که چنین رفتاری ناراحت کننده است.

  سقراط پرسید: اگر درراه کسی را می دیدی که به زمین افتاده

   و از درد و بیماری به خود می پیچد

   ایا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟

   مرد گفت: مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم .

  آدم از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.سقراط پرسید:

  به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟

  مرد جواب داد: احساس دلسوزی و شفقت

   و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.

  سقراط گفت: همه این کارها را به خاطر آن می کردی

  که او را بیمار می دانستی 

   آیا انسان تنها جسمش بیمارمی شود؟

  و آیا کسی که رفتارش نا درست است روانش بیمار نیست؟

  اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟

  بیماری فکری و روان  نامش غفلت است

   و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است دل سوزاند و کمک کرد

  و به او طبیب روح و داروی جان رساند.

  پس از دست هیچ  کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر

   و آرامش خود را هرگز از دست مده

   و بدان که هروقت کسی بدی می کند

  در آن لحظه بیماراست. 

راه‌های رقّت قلب چیست؟

 

استاد آیت الله جوادی آملی:

رقّت قلب داریم و ضعف قلب، ممکن است کسی بگوید من در مدت عمرم یک ‏گوسفند را سر نبریده‌ام یا مرغی را ندیده‌ام که سر ببرند، این رقّت قلب نیست بلکه ‏ضعف نفس است. زیرا همین شخص که می‌گوید من تحمل دیدن گوسفند ذبح شده را ‏ندارم وقتی کباب گوسفند را می‌خورد و بوی کباب به مشام فقرا می‌رسد بی‌خیال ‏است و قلبش تکان نمی‌خورد و به فکر آنها نیست. رقّت قلب و عاطفه از فضائل انسانی ‏است در حالی که ضعف نفس فضیلت نیست. راهی که انسان با طیّ آن برابر دستورات ‏الهی خدمتی به خلق خدا انجام می‌دهد رقّت قلب است و آن راهی که با دستورات ‏الهی برابر نیست، ضعف نفس است.‏ رقیق القلب بودن این است که انسان وقتی فقیری را دید واقعاً متأثر بشود، از ‏قیامت و دوزخ که گفته می‌شود، از نابسامانی وضع یک عده‌ای واقعاً متأثر بشود، این را ‏می‌گویند رقّت قلب. راه رقّت قلب هم گناه نکردن است. از حضرت علی(علیه السّلام) ‏روایت شده است: «ما جَفّتِ الدّمُوع إلاّ لِقَسوَةِ القُلُوب وَ ما قَسّتِ القُلُوبُ إلاّ لِکَثْرَةِ ‏الذّنُوب»(1).‏ چشم‌ها گرفتار خشکی نمی‌شود مگر در اثر قساوت قلب، و قلب گرفتار قساوت ‏نمی‌شود مگر در اثر گناه زیاد.‏

‏ ‏(1) بحار، ج 70، ص 55‏‎.‎