این عوامل بر دو قسم است . یک نوع عوامل عمومی است . یعنی بطور کلی‏
عواملی وجود دارد که تواریخ را دچار تحریف می‏کند ، اختصاص به حادثه‏
عاشورا ندارد . مثلا همیشه اغراض دشمنان ، خود ، عاملی است برای اینکه‏
حادثه‏ای را دچار تحریف کند . دشمن برای اینکه به هدف و غرض خود برسد ،
تغییر و تبدیلهائی در متن تاریخ ایجاد و یا توجیه و تفسیرهای ناروایی از
تاریخ می‏کند

عامل دوم

عامل دوم تمایل بشر به اسطوره سازی و افسانه‏سازی است و این در تمام‏
تواریخ دنیا وجود دارد . در بشر ، یک حس قهرمان پرستی هست که در اثر
آن درباره قهرمانهای ملی و قهرمانهای دینی افسانه می‏سازد .

قسمتی از تحریفاتی که در حادثه کربلا صورت گرفته معلول حس اسطوره سازی‏
است . اروپائیها می‏گویند در تاریخ مشرق زمین مبالغه‏ها ، اغراقها زیاد
است و راست هم می‏گویند .

عامل سوم

عامل سوم ، یک عامل خصوصی است . این دو عامل که عرض کردم یعنی غرضها
و عداوتهای دشمنان و حس اسطوره‏سازی و افسانه سازی بشر در تمام تواریخ‏
دنیا هست . ولی در خصوص حادثه عاشورا یک جریان و عامل بالخصوصی هست‏
که سبب شده است در این داستان ، جعل واقع شود .

پس منتقد بودن نسبت به افرادی که مورد تایید رهبری هستند مخالفت با دین وولی فقیه نیست وهمانطور که امام راحل فرمودند میزان وضع فعلی افراد می باشد .  

تحریفاتی را بیان می‏کنم که بعضی از
اینها مربوط به وقایع قبل از عاشورا ، بعضی مربوط به وقایع بین راه ،
بعضی مربوط به ایام اقامت در ماه محرم ، بعضی مربوط به ایام اسارت و
بعضی هم مربوط به ائمه بعد از قضایای کربلا ، و اغلب مربوط به روز عاشورا
است .

یک مطلب را لازم است  بگویم که در همه اینها مردم مسؤولند . یعنی‏
شما مردمی که در روضه خوانیها شرکت می‏کنید ، هیچ خیال نمی‏کنید که در این‏
قضیه مسؤول هستید ، بلکه فکر می‏کنید که مسؤول فقط گویندگان هستند . دو
مسؤولیت بزرگ مردم دارند ، یکی اینکه نهی از منکر بر همه واجب است .
وقتی می‏فهمند و می‏دانند که اغلب هم می‏دانند که دروغ است ، نباید در آن‏
مجلس بنشینند که حرام است و باید مبارزه کنند . و دیگر از بین بردن‏
تمایلی است که صاحب مجلسها و مستمعین به گرم بودن مجلس دارند و به‏
اصطلاح مجلس باید بگیرد ، باید کربلا شود . روضه خوان بیچاره می‏بیند که‏
اگر هر چه می‏گوید راست و درست باشد آن طور که شاید و باید مجلس‏
نمی‏گیرد و همین مردم هم دعوتش نمی‏کنند ، ناچار یک چیزی اضافه می‏کند .
مردم باید این انتظار را از سر خودشان بیرون کنند و با رفتارشان آن روضه‏
خوانی را که می‏میراند و مجلس را کربلا می‏کند تشویق نکنند . کربلا می‏کند
یعنی چه ! مردم باید روضه راست بشنوند تا معارفشان ، سطح فکرشان بالا
بیاید و بدانند که اگر روحشان در یک کلمه اهتزاز پیدا کرد ، یعنی با روح‏
حسین بن علی هماهنگ شد و در نتیجه اشکی ولو ذره‏ای ، از چشمشان بیرون آمد واقعا مقام بزرگی است . اما اشکی که از راه قصابی کردن از چشم بیرون‏ بیاید اگر یک دریا هم باشد ارزش ندارد .

تأثیر آیه‌ای از سوره یاسین

 

آیت اللّه شیخ مجتبی قزوینی(قدس سره) که از محبان مخلص ائمه طاهرین(ع) ـ اعلی اللّه درجاته فی أعلی علّیین ـ بودند، می‌گفتند، روزی، در زمان رضا شاه(و شیوع خودباختگی تام، تجدّد مآبی خام، بی‌دینی جاهلانه و تقلیدی و پیروی از فرهنگ استعماری)، از صحن مطهّر حضرت امام رضا(ع) (صحن عتیق یا انقلاب فعلی) عبور می‌کردم، در آن روزگار، حرم و صحن‌های مطهّر به اندازه این زمان‌ها شلوغ و پر ازدحام نبود، به مقابل ایوان طلا که رسیدم، دیدم پیرمردی نشسته و قرآنی در دست دارد و مشغول تلاوت آن است.

ناگهان، مردی از متجدّدین بی‌معنا و بی‌محتوای آن روز، رسید و با نوک کفشش به زیر دست پیرمرد زد، به طوری که قرآن کریم بر روی زمین افتاد، سپس، خطاب به پیرمرد گفت: این کتاب به چه درد تو می‌خورد که نشسته‌ای و آن را می‌خوانی، از این کتاب چه کاری برمی‌آید؟

من از دیدن این منظره و این توهین بزرگ به قرآن کریم، چنان از کوره در رفتم و عصبانی شدم، که وصف آن برایم مشکل است. فوراً جلو رفتم و از آن مرد پرسیدم: چرا این کار را کردی؟

جواب داد: خوب، مگر غیر از این است؟

گفتم:آری غیر از این است، می‌خواهی حالا به تو بفهمانم که این کتاب چیست و از آن، چه قدر کار ساخته است؟

آیه‌ای(از سوره یس) را در دلم خطور دادم و هنوز نخوانده بودم که مردک، دل درد شدیدی گرفت و شروع به ناله و فریاد و التماس نمود…

بعد از چند لحظه، به او چنین اشاره کردم که: پاشو و از مقابل چشمم گم شو! درد او برطرف شد و فوری رفت….

پس از چند سال، یک روز، شخصی با ظاهری خدا پسند نزد من آمد و گفت: آیامرا می‌شناسی؟

گفتم:خیر گفت: من همان فردی هستم که آن حادثه برایم پیش آمد و از آن روز به بعد، به برکت نفس قدسی و قرآنی شما در طریق هدایت قرار گرفتم و زندگیم کاملاً دگرگون شده است.

و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمة للمؤمنین، و لایزید الظالمین إلاّ خساراً.(اسراء/ 82)

به نقل از کتاب متأله قرآنی،  ص 332

بنده است یا آزاد ؟

صدای ساز و آواز بلند بود . هرکس که از نزدیک آن خانه می‏گذشت ،
می‏توانست حدس بزند که در درون خانه چه خبرهاست ؟ بساط عشرت و میگساری‏
پهن بود و جام می‏بود که پیاپی نوشیده می‏شد . کنیزک خدمتکار درون خانه را
جاروب زده و خاکروبه‏ها را در دست گرفته از خانه بیرون آمده بود ، تا
آنها را در کناری بریزد . در همین لحظه مردی که آثار عبادت زیاد از
چهره‏اش نمایان بود ، و پیشانیش از سجده‏های طولانی حکایت می‏کرد ، از
آنجا می‏گذشت ، از آن کنیزک پرسید :
" صاحب این خانه بنده است یا آزاد ؟ "
- " آزاد " .

- " معلوم است که آزاد است ، اگر بنده می‏بود پروای صاحب و مالک و
خداوندگار خویش را می‏داشت و این بساط را پهن نمی‏کرد " .
رد و بدل شدن این سخنان ، بین کنیزک و آن مرد ، موجب شد که کنیزک‏
مکث زیادتری در بیرون خانه بکند . هنگامی که به خانه برگشت ، اربابش‏
پرسید : " چرا این قدر دیر آمدی ؟ "
کنیزک ماجرا را تعریف کرد و گفت : " مردی با چنین وضع و هیئت‏
می‏گذشت ، و چنان پرسشی کرد ، و من چنین پاسخی دادم " .
شنیدن این ماجرا او را چند لحظه در اندیشه فرو برد ، مخصوصا آن جمله (
اگر بنده می‏بود از صاحب اختیار خود پروا می‏کرد ) مثل تیر بر قلبش نشست‏
. بی اختیار از جا جست و به خود مهلت کفش پوشیدن نداد . با پای برهنه‏
به دنبال گوینده سخن رفت . دوید تا خود را به صاحب سخن که جز امام هفتم‏
حضرت موسی بن جعفر ( ع ) نبود رساند . به دست آن حضرت به شرف توبه‏
نائل شد ، و دیگر به افتخار آن روز که با پای برهنه به شرف توبه نائل آمده بود ، کفش به پا نکرد . او که تا آن روز
به " بشر بن حارث بن عبدالرحمن مروزی " معروف بود ، از آن به بعد ،
لقب " الحافی " یعنی " پا برهنه " یافت ، و به بشر حافی معروف و
مشهور گشت . تا زنده بود به پیمان خویش وفادار ماند ، دیگر گردگناه‏
نگشت . تا آن روز در سلک اشراف زادگان و عیاشان بود ، از آن به بعد ،
در سلک مردان پرهیزکار و خداپرست در آمد.